Betül

Görme engelli bir çocuğun gözünden dünya: Ben dünyayı gözlerimle değil,kalbimle görüyorum. İnsanlar bana "Sen hiçbir şey göremiyorsun,dünya senin için karanlık olmalı" diyorlar. Oysa ben,annemin gülüşüyle güneşin doğduğunu anlıyorum. Babamın elini tuttuğumda, dünyanın ne kadar büyük ama aynı zamanda ne kadar güvenli olduğunu hissediyorum. Çünkü ben dünyayı ışıkla değil, sevgiyle yaşıyorum. Sonrasında sokağa çıkıyorum.Yağmur damlaları yanağımdan hafifçe süzüldüğünde gökyüzünün ağladığını hissediyorum. İnsanların bana bakarken ki bakışlarını göremem ama seslerindeki tonu duyduğumda ne düşündüklerini anlayabiliyorum. Bazen bir sessizlik herşeyden daha gürültülü olur. İşte o zaman farkediyorum, biri üzgün... biri çaresiz Benim için dünya artık daha yavaş. Fakat bu bir çok şeyi fark edebilmemi sağlıyor. Bastonumdan çıkan sesle yürüdüğüm yeri tanıyorum. Belki de bir çok insanın üzerinden hızla geçip sadece ayak izini bıraktığı çimenin yumuşak dokusunu, taşların sertliğini hissed...

  Hayatımda değiştirmek istediğim özellik: Hayatımda değiştirmek istediğim özellik karar verirken kararsız kalmak olurdu. Hayat yaptığımız tercihlerle, verdiğimiz kararlarla şekilleniyor. Basit bir seçimden önemli bir konuya kadar, bazen ne yapmam gerektiği konusunda kolayca karar veremiyorum. Buda zaman kaybına neden oluyor.Çok kararsız bir insan değilimdir ama en ufak kararsızlık bile beni ciddi anlamda yoruyor. Sadece kendi kararsızlığım değil başkalarının kararsızlığıda maalesef ki beni böyle hissettiriyor. Biraz bencilce olucak belki ama kendim dahil herkesin her konuda kararlı olmasını isterdim. Tabi ben böyle olmasını istesemde  her insan yaşamı gereği illa ki kararsız kaldığı zamanlar olucaktır.    Kararsız kalmak aslında hata yapma korkusundan kaynaklanıyor. Fakat hata yapmaktan korkmak hayatta ilerlemeyi de engelliyor.Bazen "Ne olacaksa olsun diye karar vermek doğru mudur?" diye de merak ediyorum.  Kısacası  değiştirmek istediğim şey bu olurdu. Ha...

 Sanıyoruz ki kitap okumak sadece bilgi edinmeyi sağlar oysa hayatımızın neredeyse her anında karşılaştığımız, kullandığımız iletişim becelerilerimizi geliştiriyor.Birbirimize derdimizi anlatmakta zorlanıyoruz, bazen ne hissettiğimizi bile tarif edemiyoruz çünkü kelimelerimiz yetersiz.Çok az kelimeyle telgraf gibi konuşuyoruz. Buda maalesef ki okumamaktan kaynaklanıyor. Maalesef diyorum çünkü iki ayda bir kitap anca bitiriyorum.  Oysa insan ne kadar çok okursa, o kadar çok kelimeyle düşünür, konuşur, ifade eder. Buda hem arkadaşlarımızla hem başka birileriyle olan ilişkilerimizde fark yaratır.  İnsan kendini ne kadar iyi ifade ederse,o kadar iyi anlaşılır. Anlaşılmakta insana özgüven getirir. Çünkü ne hissettiğini, ne düşündüğünü anlatabilen biri hayatta daha sağlam durur. "Boşver" deyip geçerek aslında zamanla kendimizide susturuyoruz.  -Naber -İyi sen -Gidiyor be -E çak ozaman Bu konuşmak değil, konuşamamaktır.Ve bunun sebebi de okumamak.